Familie Engelenberg

Ik ben Jan Engelenberg, ben getrouwd met Bertie en wij wonen in de Theemsstraat op nummer 50.
De Theemsstraat bestaat niet vanaf het begin in 1939. Toen heette de straat van de Gibraltarstraat tot en met nummer 54 aan de even kant en tot en met nummer 45 aan de oneven kant de 2de Theemsstraat. Het stuk vanaf nummer 56 tot de zijstraat achter de speeltuin heette toen gewoon Theemsplein en deed ook mee in de
nummering van het gehele plein. Vanaf de zijstraat achter de speeltuin de bocht door tot het v.’t Hoffstraat was toen de 1ste Theemsstraat, ook met een eigen nummering.Voor ons was de overgang naar Theemsstraat niet zo interessant, want wij behielden onze eigen huisnummers, voor de 2 andere stukken, waaronder de bakker, kwam er een echt ander adres.
Ik behoor tot degenen, die het langst in de Theemsstraat wonen. Er zijn bewoners, die er vanaf 1939 wonen, ik zelf ben in 1945 in de Theemsstraat geboren en woon er nu dus nog steeds. Dat betekent toch 64 jaar in dezelfde straat. Het betekent ook nooit verhuizen en dat wil ik graag zo houden. Wij trouwden in de tijd van de grote woningnood, Bertie kwam uit Brabant, en het zag er niet naar uit, dat we snel aan woonruimte konden komen. Wij zijn toen bij mij moeder ingetrokken (mijn vader was vroeg overleden). We hebben een tijd gehuurd tot in 1981 de huisbaas kwam vragen of wij het huis wilden kopen. Ons huis ligt in een rijtje, dat vanaf de bouw eigendom was van de kinderen van Thunnissen. Dat is een aannemersbedrijf, dat de huizen zelf gebouwd heeft. Het bestaat nog steeds en is gevestigd in Heemstede. Het bedrijf was een aantal jaren eerder overgegaan in een groot Duits aannemersbedrijf, maar zij wilden zich uitkopen en weer zelfstandig verder gaan. Daar
was geld voor nodig. Ons huis (en nog enkele) was van Jan Thunnissen, maar ook zijn zusters hadden verschillende huizen
rond ons in hun bezit.
Van mijn vader heb ik gehoord dat de huizen nieuw 3.000 gulden moesten kosten. Nu zou je zeggen: had de hele straat maar
gekocht. Ik herinner me nog huurprijzen van 7,45 in de week. Vlak voor de koop betaalden wij tegen de 50 gulden huur in de week.
Wat best vreemd is dat als je in je ouderlijk huis blijft wonen, is het feit dat je de buurt ziet veranderen. In mijn jeugd waren er ontzettend veel kinderen, maar die vertrekken op een gegeven moment om zelfstandig te gaan wonen. In de tijd dat wij onze twee dochters kregen was de buurt aan het verouderen, er waren niet veel kinderen van dezelfde leeftijd. Als opa in de speeltuin riep dat het druk was, telde je net 20 kinderen, dat is nu gelukkig weer anders. Immers, er komt ook een tijd dat de ouderen wegtrekken en dan komt er weer een generatie met veel kinderen zoals nu en de speeltuin bloeit weer als in mijn eigen jeugd.
Nu ik het over de speeltuin heb: de gemeente heeft verschillende pogingen gedaan om dat stukje groen voor woningbouw te bestemmen. Met name in de tijd dat er weinig kinderen in de buurt woonden of als er een periode geen bestuur was, waren de ambtenaren meesters om weer een poging te doen ons dat stukje groen af te nemen. Dat waren de momenten van grote eensgezindheid in de buurt. Het gebouw in de speeltuin puilde uit bij de overlegvergaderingen met de gemeente. Gelukkig hebben wij die strijd steeds gewonnen en is de speeltuin nu nog steeds een pracht stukje dat hoort bij de buurt en dus ook bij onze straat.